De ferry vertrekt met enige vertraging van Singapore naar Pulau Batam, een Indonesisch eiland tegenover Singapore in de Singapore Strait. We varen langs mega gastankers, bulkcarriers, containerschepen en een stukje Hollands Glorie. Op afstand zie ik de Taklift 1 en de Taklift 4 van bergingsbedrijf Smit Tak. Op een ponton liggen twee delen van een doormidden gezaagd schip. Duidelijk te zien is het achterschip met het roer en de schroef. Stukje jeugdsentiment want tijdens de Oosterscheldewerken heb ik daar nog op mogen werken.

De passage bij de Indonesische immigratiedienst gaat langzaam. Eerst een visum kopen die dertig dagen geldig is. Daarna in de rij staan wat vrij langt duurt aangezien het maar een stuk of vijftien personen betreft die dit visum nodig hebben. We hebben overigens mazzel want het is net schoolvakantie in Singapore en complete families willen met hun sterke Singapore dollar zich in Indonesie miljonair voelen. De verhouding Singapore dollar t.o.v. Indonesische rupiah is 1:6000. Wij zijn dus miljardairs in Indonesie. En toch zo gewoon gebleven.

De taxi vervoert ons uiteindelijk van de pier naar ons hotel in Nagoya. Een smoezelig plaatsje op Pulau Batam waar het Triniti Hotel met schone bedden, lakens, airco en douche op ons wacht. Ondanks dat we wat hebben kunnen slapen in het vliegtuig. gaan we na het stof van de reis van ons lijf te hebben gespoeld toch maar even een klein uiltje knappen. Na twee uur heerlijk gestrekt op een schoon en comfortabel bed te hebben vertoefd gaan we de omgeving verkennen. We belanden bij een mega winkelcentrum Nagoya Hill.Nagoya Hill klinkt als een heuvel waar destijds zware slag werd geleverd tussen US marines en Vietcong. Het vier verdiepingen en een foodcourt tellende gebouw is prima omons innerlijk te versterken met nasi goreng en bier. Opgeladen door deze brandstof kunnen we hyper winkelcomplex wel aan. Er is veel maar vooral veel troep. Rond borreltijd strijken we neer om in cafe restaurant La Cruise de voeten te laten rusten. Met onze enige aankoop van die dag, een doos Pringles (sour cream) lopen we terug naar Triniti. Even een uurtje met gesloten ogen naar het plafond staren.

Wemaken gebruik van de spa van het hotel wat bij het woekertarief van EUR 17 per nacht inclusief ontbijt inbegrepen is. Buiten zweten is ook gratis alleen hier heb je er nog een jacuzzi bij. We krijgen allebei een soort van korte broek uitgereikt en Lin ook nog eens wit katoenen shirt want te bloot is hier not done. Als Lin onder de douche vandaan komt begint de Miss Wet T-shirtverkiezing. Een bikini had uitkomst kunnen bieden. Maar zo hebben de andere gasten ook hun verzetje. Na het uitzweten van de kwalijke lichaamssappen gaan we deze in cafe restaurant La Cruise weer bijvullen tijdens het verorberen van beef met zwarte peper , gebakken waterplant en rijst. Gelukkig stromen de zweetdruppels langs ons hoofd, want pedis tuan, zodat we volledig in ons recht staan wanneer we om dehydratie te voorkomen de benodigde Tiger biertjes nuttigen. Half tien besluiten we terug te gaan naar het hotel. Het was immers een lange dag/nacht. Door de omvang van het winkelcentrum weten we niet meer waar we vandaan gekomen zijn. De lokale bevolking mag wat aan ons verdienen, een taxi biedt uitkomst. Nog een biertje in bed op de kamer en even de tv aan voor het nieuws over de Japanse tsunami. We oriënteren ons middels de laptop voor onze volgende etappe. De wekker staat op zeven uur.

Overigens bedanken we onze trouwe lezertjes!
Jack, bedankt voor je alijd meeslepende verslaggeving.